Ο Δημήτρης Κωνσταντάρας είναι πολιτικός, δημοσιογράφος, συγγραφέας παραγωγός της τηλεόρασης και του ραδιοφώνου μα πάνω από όλα είναι ένας άνθρωπος με ευαισθησίες και πρωτότυπες ιδέες. Γεννήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 1946 στην Αθήνα και είναι γιος των γνωστών ηθοποιών Λάμπρου Κωνσταντάρα και Ιουλίας Γεωργοπούλου. Στις εθνικές εκλογές του 2004 εξελέγη βουλευτής με το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας ενώ παραμένει πρώτος επιλαχών βουλευτής στην Α΄. Αθηνών με το ΛΑ.Ο.Σ. κι αν προκύψει ζήτημα, θα ξαναπάει στη Βουλή όπως χαρακτηριστικά μας λέει. Συνεχίζει όμως να βρίσκεται μέσα στα πολιτικά πράγματα της χώρας αφού στις πρόσφατες αυτοδιοικητικές εκλογές εκλέχθηκε πρώτος σε σταυρούς Δημοτικός Σύμβουλος του Δήμου Αθηναίων με την παράταξη του Νικήτα Κακλαμάνη και θα υπηρετήσει 4 χρόνια στο Δημοτικό Συμβούλιο. Για όλα αυτά λοιπόν αλλά και για την σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα συνομίλησε με τον Μίλτο Γήτα σε μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη.
Πότε και για ποιο λόγο προέκυψε η δημοσιογραφία στη ζωή σας;
Στις αρχές του 1969 όταν στην πραγματικότητα ανέκυψε και οικονομικό θέμα αφού τα όσα κέρδιζα κάνοντας τον ξεναγό στου Φιλοπάππου, μεταφράζοντας αλλά και παίζοντας μουσική σε ροκ γκρουπάκια δεν έφταναν να με συντηρήσουν. Πράγματι μπήκα στη δημοσιογραφία κατά τη διάρκεια της δικτατορίας, τότε που όλες οι εφημερίδες έγραφαν τα ίδια αλλά και όλες πλήρωναν στην ώρα τους. Χρησιμοποίησα εκείνα τα πρώτα 3-4 χρόνια για να μάθω, να διαβάσω, να διδαχτώ και να ζήσω σαν άνθρωπος σε μια περίοδο που οι 2.750 δραχμές του πρώτου μισθού ενός νέου δημοσιογράφου του το επέτρεπαν.
Αλήθεια το μεγάλο όνομα του πατέρα σας στάθηκε εμπόδιο στην δική σας καριέρα ή της έδωσε ώθηση;
Και το ένα και το άλλο. Σε διαφορετικές περιόδους και σε διαφορετικές συνθήκες. Κατά περιόδους με ενοχλούσε, κατά περιόδους με συγκινούσε. Κυρίως γιατί κανείς δεν ήξερε –ούτε και ξέρει άλλωστε- την πραγματική μου σχέση με τον πατέρα μου, τις λεπτομέρειες της ζωής μας, την αλήθεια και την πραγματικότητά μας . Αντιπαθώ εξ ίσου αυτόν που μου λέει «Σε ψήφισα γιατί αγαπάω τον πατέρα σου» κι αυτόν που μου λέει «Κρίμα που δεν έμοιασες στον πατέρα σου». Απεχθάνομαι αυτόν που μου λέει « Ο πατέρας σου ήταν υπόδειγμα ανθρώπου» αλλά και αυτόν που μου λέει ότι «ο πατέρας σου ήταν χουντικός αφού ήταν φίλος με τον Ασλανίδη».
Αν σας ζητούσα να θυμηθείτε μια χαρακτηριστική στιγμή από τα χρόνια που ζήσατε με το πατέρα σας ποια θα ήταν αυτή;
Σαν παιδί, θυμάμαι μια καταπληκτική βόλτα στην παραλία της Θεσσαλονίκης, από την Πλατεία Αριστοτέλους ως το Λευκό Πύργο που ο πατέρας μου ήταν τόσο χαρούμενος που μου έπαιρνε κουλούρι και τυρί από κάθε κουλουρά που συναντούσαμε. Σαν αθλητής, όταν τον είδα να «κρύβεται» πίσω από ένα τοίχο, στον Πανελλήνιο, όπου ερχόταν για να με δει να γυμνάζομαι και να αγωνίζομαι χωρίς να τον «πάρω χαμπάρι». Σαν επαγγελματίας, όταν αφού είχε επισκεφτεί την Ελένη Βλάχου στο γραφείο της στην «Καθημερινή», κατέβηκε στο δικό μου το γραφείο και μου είπε ,πραγματικά συγκινημένος, πόσα καλά λόγια του είχε πει η Βλάχου για μένα.
Ο χώρος της δημοσιογραφίας, τόσο της έντυπης όσο και της ηλεκτρονικής που ασχοληθήκατε, σας έχει αφήσει γλυκιά η πικρή γεύση;
Και τα δυο. Δεν είναι φυσικό; Αυτό είναι και ένα από τα κύρια συστατικά της δημοσιογραφίας. Οι αντιθέσεις και οι αντιφάσεις. Σε κάποιο μέτρο, μοιάζει με το θέατρο. Ας μην ξεχνάμε ότι είμαι παιδί δυο ηθοποιών!
Ποια θυμάστε ως την πιο χαρακτηριστική στιγμή στην πορεία σας ως δημοσιογράφος;
Όταν το 1977, στην ΕΡΤ, μου πρότειναν την ίδια μέρα δυο διαφορετικοί διευθυντές να αναλάβω την εκπομπή «Μια Ταινία – Μια Συζήτηση» και την παρουσίαση του μεσημβρινού Δελτίου Ειδήσεων. Μετά, δεν θα ξεχάσω ποτέ τη στιγμή που ο Γιάννης Διακογιάννης μου ζήτησε να καθίσω ΔΙΠΛΑ του για να μεταδώσουμε ΜΑΖΙ στίβο. Και έχω ακόμη κολλημένη στη μνήμη και την ψυχή μου τη χαρά , την ευτυχία , το χαμόγελο των 100 συνεργατών μου στην ΕΡΤ όταν ολοκληρώσαμε την τηλεοπτική μετάδοση των Πανευρωπαϊκών Αγώνων Στίβου το 1982. Κανείς στην Ελλάδα, στην Ευρώπη δεν πίστευε ότι η ΕΡΤ ΜΠΟΡΟΥΣΕ να κάνει τότε αυτή τη μετάδοση. Εμείς το πιστέψαμε. Εγώ ως παραγωγός έδωσα τις διαβεβαιώσεις στη Γενική Διεύθυνση, στην κυβέρνηση, στη «Γιουροβίζιον». Πετύχαμε 100%. Και η χαρά των συναδέλφων μου ΜΕΤΑ το τέλος της προσπάθειας, ήταν αρκετή για μια ζωή.
Αξίζει για ένα νέο παιδί να μπει στον κόπο ν’ ασχοληθεί με τη δημοσιογραφία σήμερα;
Αξίζει. Αρκεί να μην περιμένει να «ζήσει» απ΄ αυτήν.
Μετά από πολλά χρόνια επιτυχίας στην δημοσιογραφία, αποφασίσατε να πολιτευτείτε. Τι σας γοήτευσε στην πολιτική;
Τίποτε. Το θεώρησα σαν μια τιμητική ολοκλήρωση της δημοσιογραφικής σταδιοδρομίας μου. Αλλά είχα κάνει λάθος.
Από την άλλη φαντάζομαι σας ενοχλούν και πολλά στην πολιτική. Ποια είναι αυτά;
Το ότι τόσοι πολλοί θεωρούν την πολιτική μόνον επάγγελμα
Αν είχατε να δώσετε μια συμβουλή στους νέους δημοσιογράφους, ποια θα ήταν αυτή;
Να υπηρετούν όσο μπορούν και όσο τους επιτρέπεται την αντικειμενική πραγματικότητα και να εκμεταλλεύονται τα ισχυρά τους σημεία ( αφού πρώτα τα βρουν βέβαια)
Ποια είναι η άποψη σας για την ελληνική τηλεόραση; Σας αρέσει; Παρακολουθείτε εκπομπές;
Έχει πλέον εξελιχθεί σε «αναγκαίο κακό».Είναι μια ισχυρή «οντότητα», μια τεράστια οικονομική δύναμη, ένα σούπερ μάρκετ τεχνολογικών εφαρμογών και μια εθιστική παρέα για όσους μεγάλωσαν σε ηλικία ή δεν μπορούν να μετακινηθούν. Μου αρέσει να βλέπω αθλητικά γεγονότα που έχουν καλή τηλεοπτική κάλυψη λόγω προηγμένης τεχνολογίας, ζωντανές μεταδόσεις των όσων «συμβαίνουν τώρα», ιστορικές αναδρομές, μουσικές εκπομπές και φυσικά κινηματογραφικές ταινίες.
Τις τελευταίες ημέρες κυκλοφόρησε και το νέο σας βιβλίο, θα θέλαμε να μας μιλήσετε για αυτό.
Κάθε καινούργιο βιβλίο μου είναι κι ένα κομμάτι της ζωής μου αφού το καθένα περιλαμβάνει και την προσωπική μου αλήθεια. Η «Κυρία Μέλπω» είναι μια ισχυρή προσωπικότητα, μια τουλάχιστον διφυής γυναίκα που πέρασε συνειδητά μέσα από την αρετή και την αμαρτία, μια γυναίκα που τιμωρήθηκε, τιμώρησε, παραδέχτηκε τα λάθη και τα αμαρτήματά της, προσπάθησε ειλικρινά να τα «επιδιορθώσει», μεταμελήθηκε και – φυσιολογικά- υπέκυψε έχοντας μετανοήσει.
Έχετε γράψει και βιβλία που πραγματικά έχουν αγαπηθεί από τον κόσμο. Ξεχωρίζετε εσείς κάποιο;
Δεν ξεχωρίζω κανένα απ ΄τα βιβλία μου. Το καθένα είναι και ένα παιδί μου. Τα «Γράμματα στον Παράδεισο» και το «Απόψε θα σου ορκιστώ πως σ΄ αγαπάω» είναι το πιο πολυδιαβασμένακι, από αυτά που συγκινούν τον κάθε αναγνώστη. Η «Τελευταία Καληνύχτα» είναι οι προσωπικές ιστορίες των φίλων μου, της γενιάς μου μέσα από τη δικτατορία και τη μεταπολίτευση. Το «Λάμπρος Κωνσταντάρας – Μέσα απ΄ τα δικά μου μάτια» είναι διαχρονικό και θα «πουλιέται» …επ΄άπειρον. Τα «24 δευτερόλεπτα» είναι η μόνη αλήθεια για μια τραγική ιστορία που κανείς δεν έχει ακόμα παραδεχτεί. Το «Δώδεκα» είναι μια τρανταχτή πρωτοποριακή μορφή μυθιστορήματος. Το καλύτερο απ΄ όλα είναι …αυτό που δεν έγραψα ακόμα.
Ο Έλληνας σήμερα διαβάζει βιβλία; Η ποίηση αποτελεί μέρος της παιδείας του;
Όχι και στα δυο. Λυπάμαι αλλά όχι.
Σας έχει μπει ποτέ το δίλημμα: πολιτικός ή συγγραφέας;
Ποτέ δεν είχα δίλημμα. Συγγραφέας φυσικά.
Ποια είναι τα άμεσα σχέδια σας; Παραμένει σ' αυτά η κεντρική πολιτική σκηνή;
Δεν έχω πλέον άμεσα σχέδια. Είμαι εκλεγμένος πρώτος σε σταυρούς Δημοτικός Σύμβουλος του Δήμου Αθηναίων και θα υπηρετήσω 4 χρόνια στο Δημοτικό Συμβούλιο, παραμένω πρώτος επιλαχών βουλευτής στην Α΄. Αθηνών με το ΛΑ.Ο.Σ. και αν προκύψει ζήτημα, θα ξαναπάω στη Βουλή, ξαναπροσπαθούμε με το Γιώργο Τράγκα και την επανέκδοση του Crash να αποδείξουμε ότι ένα καλό μηνιαίο περιοδικό μπορεί να επιβιώσει και προετοιμάζω το επόμενο βιβλίο μου. Τι άλλο; Ένα εγγόνι. Μόνο που αυτό είναι θέμα της κόρης μου και του γιου μου.
Τι σας πληγώνει σήμερα στην Ελλάδα;
Το ότι είμαστε ένα απογοητευμένο έθνος, ένα απογοητευμένο κράτος, μια απογοητευμένη χώρα, ένας προδομένος λαός και αποφασίσαμε να κατεβάσουμε τα χέρια και να «γυρίσουμε τις πλάτες μας στο μέλλον». Κρίμα.
Βρισκόμαστε σύμφωνα με πολλούς σε ένα τέλμα. Ποιές κινήσεις πρέπει να γίνουν από την Πολιτειακή ηγεσία για να αλλάξει το κλίμα ενόψει εορτών, αλλά και για ένα καλύτερο μέλλον;
Παρακαλώ, μη μου ζητάτε να σας πω ανέκδοτα.
Σε λίγες μέρες το 2010 μας αποχαιρετά. Τι προσδοκάτε να σας φέρει το νέο έτος;
Το εγγόνι που λαχταράω.
Συνέντευξη: Μίλτος Γήτας
(7/12/2010)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου