Η δημοσιογράφος Λία Λάππα δίνει αποκλειστική συνέντευξη στον Μίλτο Γήτα εξηγώντας τους λόγους που αποφάσισε να μετακομίσει στην Αθήνα ώστε να εργαστεί, τις δυσκολίες του επαγγέλματος αλλά και για ποιο λόγο την κέρδισε η δημοσιογραφία.
Τι ήταν αυτό που σε οδήγησε στην δημοσιογραφία;
Το γεγονός ότι με ρωτάς σε μια τόσο δύσκολη μέρα για το τι με οδήγησε στη δημοσιογραφία καθιστά αυτόματα και την απάντηση πολύ δύσκολη, καθώς η καθημερινότητα του επαγγέλματός μας και υπό ορισμένες συνθήκες λειτούργημα- επηρεάζεται άμεσα από αυτό που βιώνει η κοινωνία. Σίγουρα τα εφηβικά μου όνειρα δεν εμπεριείχαν πόλεμο στο κέντρο της Αθήνας, ή ρεπορτάζ με συνταξιούχους που τα βγάζουν πέρα με 360 ευρώ, κόβουν από τα φάρμακά τους και πληρώνουν τα χαράτσια της ΔΕΗ… για να κάνουν πάρτι κάποιοι σε κρατικά κανάλια. Αυτό που με γοήτευε πάντα ήταν η τηλεόραση… θυμάμαι όταν μέναμε στην Αθήνα και είχαμε μια τεράστια ασπρόμαυρη στο γκρι σαλόνι μας στεκόμουν πολύ κοντά για να έχω καλύτερη επαφή.. έχω και φώτο δίπλα της… χα χα... Πολλά πράγματα καθορίζονται από τον χαρακτήρα μας και πιστεύω ότι κάποια επαγγέλματα γίνονται από συγκεκριμένους τύπους ανθρώπων. Σε όλα πάντως χρειάζεται πολλή δουλειά…αν θέλεις μου άρεσε από μικρή η επαφή με επιτυχημένους ανθρώπους από όπου θα μπορούσα να μάθω πολλά και φυσικά να τα μοιραστώ με τον κόσμο.. ή η περιήγηση σε μέρη και η γενικότερη επαφή με τους ανθρώπους που ζουν, εργάζονται, δημιουργούν και έχουν κάτι να «πουν» στο κοινωνικό σύνολο...
Περιέγραψε μου με λίγα λόγια τα πρώτα χρόνια εργαζόμενη ως δημοσιογράφος στα Γιάννενα.
Τώρα θα πρέπει να πω μόνο καλά; Δούλευα σε περιοδικό, ραδιόφωνο και τηλεόραση για να πάρω έναν ικανοποιητικό μισθό στον οποίο βέβαια υπήρχε «ταβάνι» και ήξερα ότι μέχρι εκεί ήταν.. τα ένσημα της δημοσιογραφίας μου στα Γιάννενα δεν μπήκαν ποτέ…και φυσικά οι μισθοί ήταν πενιχροί… Δυστυχώς στην πατρίδα μου, τους δημοσιογράφους τους κάνουν να αισθάνονται ότι ίσως δεν θα έπρεπε να πληρώνονται… γιατί κάνουν αυτό που τους αρέσει.. ή γιατί δεν θεωρούν ότι αυτό που γίνεται με την ενημέρωση, έχει αντίκτυπο στην κοινωνία τους. Βλέποντας από μακριά τα δημοσιογραφικά στα Ιωάννινα, αντιλαμβάνομαι ότι είναι μια μικρογραφία από αυτό που συμβαίνει στην Αθήνα…ευτυχώς στο κανάλι που δουλεύω όταν υπάρχει αυτό που λέμε ΕΙΔΗΣΗ, δεν «πνίγεται» για χάρη των δημοσίων σχέσεων…Έχω δουλέψει σε όλα τα μέσα και ίσως έχω περάσει από τα περισσότερα, αυτό που μπορώ να πω είναι ότι ενώ τα περιοδικά έχουν εξελιχτεί και χαίρομαι ιδιαίτερα όταν μου στέλνουν στην Αθήνα τις νέες εκδόσεις.. τα άλλα μέσα δυστυχώς επαναλαμβάνονται σε θέματα και πρόσωπα δημιουργώντας στερεότυπα και στεγανά που δεν ακολουθούν τον ρυθμό της εποχής. Για την εποχή που δούλεψα και για τις ισορροπίες που υπήρχαν τότε θυμάμαι με αγάπη τους συνεργάτες μου σε όλες τις δουλειές.. αλλά και τους φίλους μου από άλλα μέσα. Μια τυπική μέρα ήταν να πηγαίνω το πρωί στο ρεπορτάζ, στη συνέχεια να κάνουμε σύσκεψη για τα θέματα, μετά είχα την παρουσίαση του δελτίου στο ΗΡΤ και το βράδυ εκπομπή στο ραδιόφωνο ΜΕΤΡΟ 106.7 από πού είχα και για αρκετό διάστημα και τη διεύθυνσή του. Το ραδιόφωνο βέβαια είναι η μεγάλη μου αγάπη και πάντα θα γυρνάω σε αυτό.. και ξέρω στα Γιάννενα και άλλον έναν που το αγαπάει τόσο πολύ Max τον λένε.. οι μυημένοι τον ξέρουν…
Ποιο περιστατικό σου έχει χαραχθεί πιο έντονα στη μνήμη σου;
Στον τηλεοπτικό σταθμό ΗΡΤ ο οποίος έχει περάσει και δόξες, είχα εκτός από το δελτίο ειδήσεων και κοινωνικοπολιτική εκπομπή με τον τίτλο «εντυπώσεις» λίγο πριν τις εκλογές του 2004 είχα εκπομπή για την υγεία που «νοσεί» και στην περιφέρεια δυστυχώς. Το πάνελ πολυπληθές, πενιχρά τα μέσα διεξαγωγής της εκπομπής και εγώ με 39 πυρετό να κρυώνω και να ζεσταίνομαι…ευτυχώς είχα όλο το team του σταθμού να με στηρίζει.. μια άλλη περίπτωση ήταν τότε με την αυτοκτονία του Ματσούκα όπου αθηναϊκά και τοπικά μέσα είχαμε κληθεί μετά την ανακάλυψη της Αγγελικής Νικολούλη να καλύψουμε το θέμα και να βγάλουμε έκτακτα δελτία.. πολλά τα περιστατικά, δύσκολα και εύκολα.. τόσα που ο «σκληρός» δεν καταγράφει πια λεπτομέρειες..
Πόσο εύκολη ή δύσκολη ήταν η απόφαση σου να φύγεις για να εργαστείς στην Αθήνα;
Στην αρχή δεν το σκεφτόμουν καθόλου γιατί είχα από νωρίς δουλειά, πρώτα σε περιοδικά μετά στον top fm, και μετά σε κανάλια.. και όλα μαζί κατά περιόδους.. τα χρήματα καλά.. και οι άνθρωποι αρκετά μπροστά από την εποχή τους.. αλλά μετά από 4 με 5 χρόνια ήθελα να κάνω ένα βήμα παραπάνω.. «καταδίωξη του ίδιου μου του εαυτού» λέγεται η ασθένεια φαντάζομαι ότι την έχουν και αρκετοί άλλοι…. Ήταν τέλος καλοκαιριού του 2004 με είχαν απολύσει από το κανάλι γιατί πήρα τη νόμιμη άδεια μου για να φύγω μια εβδομάδα για τις καλοκαιρινές μου διακοπές και όταν επέστρεψα.. δεν με άφηναν να πιάσω το μικρόφωνο.. τραγελαφικά πράγματα.. σε πληροφορώ ότι κάθισα μέσα στο δωμάτιό μου όλο τον Αύγουστο να σκέφτομαι και να στενοχωριέμαι…περισσότερο για το γεγονός ότι δεν είχα επιλογές στην πόλη μου.. τελικά το πήρα απόφαση και έφυγα και μου βγήκε σε καλό.. τι λες;
Τηλεόραση, ραδιόφωνο ή εφημερίδα και γιατί;
Η τηλεόραση είναι κάτι σαν το γάμο ενώ το ραδιόφωνο είναι ο έρωτας που δεν σβήνει ποτέ, όσο για αυτούς που λένε verba Volant scripta manent ελπίζω να τελειώσω κάποια στιγμή κάτι που γράφω εδώ και ενάμιση χρόνο…
Η τηλεόραση ή κάποιο άλλο μέσο φτιάχνει δημοσιογραφικές καριέρες, στις μέρες μας;
Η δημοσιογραφία είναι σαν φαλλοκρατικό αστείο που θέλει τη γυναίκα ακόμη και κλεισμένη σε ένα μπουκάλι να μπορεί να κάνει τη ζημιά…αν δεν ανακαλύπτεις την είδηση πάντα θα είσαι μπροστά αν απλά τη διεκπεραιώνεις δεν θα γίνεις τίποτα ποτέ… βέβαια πρέπει να έχεις δίπλα σου και ανθρώπους που θα σε στηρίξουν σε αυτό που θες να κάνεις.. η τηλεόραση είναι άμεση αλλά και επικίνδυνη προς το παρόν είμαι σε αυτό το μετερίζι που για καλή μου τύχη είναι τόσο εξωτερικά όσο και εσωτερικά καλό.
Είναι δύσκολο να κάνεις φιλίες στην τηλεόραση και γενικότερα στον χώρο της δημοσιογραφίας;
Το περιβάλλον είναι πολύ ανταγωνιστικό αλλά τουλάχιστον στo δελτίο ειδήσεων του Aλτερ και στην εκπομπή εδώ και τώρα στα οποία εργάζομαι το κλίμα είναι πάρα πολύ καλό και αν κάποια μέρα δεν είσαι καλά όλοι θα σε ρωτήσουν τι έχεις.. αν αυτό δεν λέει κάτι τότε τι; Βέβαια και στα καλά θα σου πούνε και ένα μπράβο... Το Αλτερ είναι η δεύτερη μου οικογένεια, οι συνεργάτες τις δύσκολες ώρες γίνονται και φίλοι που σε στηρίζουν για να συνεχίσεις.. στο δελτίο όλοι είναι εκεί για να δώσεις με τη σειρά σου το καλύτερο αποτέλεσμα. Στην εκπομπή, μια γροθιά από λίγους ανθρώπους δίνουν όλον τον εαυτό τους για να ανταπεξέλθουν στη δύσκολη ώρα που τα ψυχαγωγικά προγράμματα έχουν «χτίσει» κοινό χρόνια τώρα, αλλά βλέπεις ότι ότι έχει ψυχή το αγαπάει και ο κόσμος. Βέβαια υπάρχουν και φίλες εκτός και κυρίως στα Ιωάννινα που πια τις αισθάνομαι λες και τις είχα από όταν γεννήθηκα.. Η καλύτερή μου φίλη είναι σαφώς η αδερφή μου που αν και έχουμε τόσα χρόνια διαφοράς είναι πανέξυπνη και έχουμε την ίδια ματιά στα πράγματα ίσως εκείνη λίγο πιο ψύχραιμη.. και ο μικρός μου αδερφός είναι δίπλα μου και με στηρίζει, είναι απίστευτο.. μιλάμε σα συνομήλικοι μετά ακολουθεί φυσικά όλη μου η οικογένεια…ο Αλέξης η Μαρία, η μαμά, ο μπαμπάς.
Θα γύρναγες πάλι πίσω στα Ιωάννινα; Αν ναι τι θα ήθελες να αλλάξεις;
Θα ήθελα πολύ να γυρίσω στην πόλη μου αλλά θα ήθελα να είχα και την ευκαιρία να κάνω πολλά πράγματα τόσο για τους ανθρώπους όσο και για την αξιοποίηση της ίδιας της πόλης. Μου λείπει πολύ η οικογένειά μου και οι συγγενείς μου γιατί όλοι είμαστε πολύ κοντά.. αν επέστρεφα θα ήθελα να υπήρχαν οι προϋποθέσεις που θα μου έδιναν τη δυνατότητα να δουλεύω επαγγελματικά και φυσικά προσωπικοί λόγοι που θα μου το επέτρεπαν.
Τα όνειρα σου για το μέλλον ποια είναι;
Όνειρα κάναμε παιδιά τώρα που γίναμε μεγάλοι αυτοσχεδιάζουμε και κάποιος εκεί πάνω γελά… θα ήθελα η δουλειά μου να συνεχίσει να με εξιτάρει με τον ίδιο τρόπο ενώ παράλληλα θα ήθελα να τελειώσω το πανεπιστήμιο στο οποίο σπουδάζω ελληνικό πολιτισμό, να τελειώσω το βιβλίο μου, να κάνω μια ωραία οικογένεια.. ουφ πολλά είναι ε;
Συνέντευξη: Μίλτος Γήτας
(2/5/2010)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου