Παρασκευή 8 Μαΐου 2015

Αντιγόνη Κατσούρη: Ένα νέο αστέρι στο χώρο της μουσικής

H Αντιγόνη Κατσούρη είναι μια αξιόλογη ερμηνεύτρια, διπλωματούχος πιανίστα, συνθέτης και ταυτόχρονα νομικός, ένα νέο αστέρι στον χώρο του έντεχνου-έθνικ τραγουδιού από την πόλη μας που εντυπωσίασε τόσο με την πρώτη δισκογραφική της δουλειά «Ουράνιο Τόξο» όσο με την αθόρυβα δυναμική και συχνή παρουσία της στα μουσικά πράγματα των τελευταίων ετών. Με την καλύτερη διάθεση και φυσικά με ειλικρίνεια μιλάει στον Μίλτο Γήτα για την μουσική, τις συνεργασίες της, τις εμπειρίες της και φυσικά για τα σχέδια της.



Γιατί επέλεξες τη μουσική και το τραγούδι για να εκφραστείς κι όχι κάποια άλλη μορφή τέχνης;
H τέχνη τις περισσότερες φορές σε επιλέγει, δεν την επιλέγεις. Ασχολούμαι βέβαια με διάφορα είδη τέχνης, όπως ζωγραφική, αγιογραφία, χορό, η μουσική όμως ήταν κάτι που από πολύ μικρή με τράβηξε ιδιαίτερα. Εγώ ήμουν που επέμενα στους γονείς μου ότι πρέπει να με γράψουν στο ωδείο για να μάθω πιάνο, μόλις είχα ξεκινήσει το Δημοτικό, ενώ οι γονείς μου, που ήταν μεγάλοι λάτρεις της μουσικής, δίσταζαν, όπως ήταν λογικό, γιατί φοβόντουσαν πως λόγω της ηλικίας μου ήταν ένα απλό καπρίτσιο και σύντομα θα τα παρατούσα. Γενικά εκδήλωνα την αγάπη μου για την μουσική με κάθε τρόπο. Από οκτώ χρονών μου άρεσε να κλειδώνομαι στο δωμάτιό μου και να συνθέτω τραγούδια με τις ώρες, ή να ακούω cd κλασσικής μουσικής και να προσπαθώ να βγάλω τις νότες στο πιάνο. Αυτό αργότερα, με τις σπουδές που έκανα και με τις συγκεκριμένες κατευθύνσεις στις οποίες προσανατολίστηκα, μετά από τις συμβουλές και αξιόλογων ανθρώπων που με άκουσαν και πίστεψαν σε εμένα, με οδήγησαν στην επιθυμία να ασχοληθώ πιο ενεργά με την μουσική, αφού διαπίστωσα και με την λογική, και όχι μόνο με την διαίσθηση πια, πως η μουσική είναι ένα μεγάλο κομμάτι του εαυτού μου το οποίο θα έπρεπε να καλλιεργήσω και να αξιοποιήσω, όπως κάθε ταλέντο που έχει ένας άνθρωπος.

«Ουράνιο Τόξο». Το πρώτο σου cd, μια πολύ ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά στην οποία συμμετέχουν γνωστοί και αξιόλογοι συνθέτες. Μίλησε μου για αυτό.
Το «ουράνιο τόξο» είναι η πρώτη μου δισκογραφική δουλειά, στην οποία συμμετέχουν πάρα πολύ αξιόλογοι συνθέτες, ενορχηστρωτές και μουσικοί, στους οποίους νοιώθω ιδιαίτερη ευγνωμοσύνη που με εμπιστεύτηκαν στο ξεκίνημα της καριέρας μου. Τον τίτλο του cd τον επέλεξα λόγω του ομότιτλου τραγουδιού που περιλαμβάνεται στο cd, αλλά και λόγω της πολυχρωμίας και διαφορετικότητας των τραγουδιών που περιλαμβάνονται σε αυτό. Υπάρχουν μέσα έθνικ μπαλάντες, έντεχνα ανατολίτικα τσιφτετέλια, ποπ τραγούδια, τζάζ τραγούδια, λάτιν τραγούδια, όλα ενορχηστρωμένα έτσι ώστε να δημιουργούν μια χαλαρωτική διάθεση, μια αέρινη φρεσκάδα που να ξεκουράζει τον ακροατή και να τον κάνει να ταξιδέψει σε άλλες καταστάσεις. Τo cd αυτό, το οποίο πληροί όλες τις προδιαγραφές ευρωπαϊκής παραγωγής και ηχογραφήθηκε με μεγάλη προσοχή με την συνεργασία των πιο κορυφαίων Ελλήνων μουσικών, δεν προβλήθηκε από τα ΜΜΕ όσο του άξιζε, όπως ήταν αναμενόμενο, με τα υπάρχοντα δεδομένα στον χώρο αυτόν, αλλά παρ’ όλα αυτά κατάφερε να ακουστεί και να αποσπάσει τις καλύτερες κριτικές από τον κόσμο καταρχήν, το ακροατήριο, που διαθέτει το ισχυρότερο κριτήριο, αλλά και από τους εγκυρότερους κριτικούς του χώρου, κάτι το οποίο με ικανοποιεί απόλυτα και ενισχύει την πεποίθησή μου πως το καλό υλικό διαγράφει την δική του πορεία και ανεβαίνει στην επιφάνεια όσο και αν το καταπιέσουν άλλοι εξωτερικοί παράγοντες.

Πώς σου φαίνονται τα μουσικά πράγματα στα Γιάννενα αλλά και στην Ελλάδα σήμερα;
Η μουσική  στην Ελλάδα είναι η τέχνη που  κατεξοχήν έχει κακοποιηθεί και  παραμορφωθεί τις σημερινές μέρες, χάνοντας πολλές φορές τον πραγματικό λόγο ύπαρξής της, αφού πολλές φορές ούτε από την ανάγκη κάποιου καλλιτέχνη να εκφραστεί πηγάζει, ούτε κοινωνικά μηνύματα δίνει, ούτε ψυχαγωγία αλλά ούτε και διασκέδαση προσφέρει.  Όταν κατασκευάζεται αποκλειστικά και μόνο ως «εμπόρευμα»  το οποίο προσπαθεί μια βιομηχανία να πωλήσει, αποβλέποντας στους ανθρώπους μόνο σαν μάζα καταναλωτών, βασισμένη μάλιστα όχι μόνο σε θεμιτά αλλά και σε αθέμιτα μέσα (π.χ. πλύση εγκεφάλου μέσω συστηματικής και αποκλειστικής προβολής στο ραδιόφωνο και ταυτόχρονα κατάργηση της ραδιοφωνικής αναπαραγωγής τραγουδιών άλλων μη συμβεβλημένων καλλιτεχνών) δεν είναι δυνατόν να αποτελεί υγιή τρόπο έκφρασης, αλλά και υγιές κριτήριο για το αν στον κόσμο αρέσει ένα συγκεκριμένο τραγούδι ή είδος μουσικής ή όχι.  Όταν π.χ. οι περισσότεροι ραδιοφωνικοί σταθμοί παίζουν ένα pop τραγούδι πενήντα φορές την ημέρα, με σκοπό να κάνουν τον ακροατή να του «αρέσει» με το ζόρι, και ο ακροατής δεν έχει άλλη επιλογή, γιατί όπου και να γυρίσει το κανάλι θα ακούσει τα ίδια πράγματα, μπορεί προς στιγμήν αυτός να το αποδεχτεί παθητικά, είναι φυσικό όμως ότι κάποια στιγμή θα υπάρξει αντίδραση. Φυσικά δεν  φταίει μόνο η μουσική βιομηχανία. Υπάρχουν αξιόλογα στελέχη στις δισκογραφικές εταιρείες και στα Μ.Μ.Ε, που είναι άνθρωποι έξυπνοι και διορατικοί και προωθούν την μουσική σωστά και με αξιοπρέπεια.  Το ίδιο και περισσότερο ακόμα, φταίνε κάποιοι μουσικοί αχόρταγοι και άκρατα ματαιόδοξοι, που δεν διστάζουν να ποδοπατήσουν την αξιοπρέπειά τους και να κάνουν τα πάντα για λίγη πρόσκαιρη δόξα ή για χρήματα.   Υπάρχουν  επίσης άνθρωποι με ταλέντο, που θα μπορούσαν να προσφέρουν πολύ περισσότερα στον χώρο της μουσικής, και αντί γι’ αυτό φτιάχνουν «τραγουδάκια» μαζικής κατανάλωσης μειωμένων απαιτήσεων, για παιδιά του νηπιαγωγείου. Το να γράφεις  ποιοτική μουσική βέβαια, δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να είναι και  εμπορική. Απλώς δεν πρέπει η εμπορικότητα να είναι το κύριο και αποκλειστικό μας μέλημα. Φυσικά υπάρχουν και οι καλλιτέχνες-διαμάντια, που  και παλαιότερα αλλά και τώρα σέβονται τον εαυτό τους και τους ακροατές και πηγαίνουν κόντρα στο ρεύμα. Και πιστεύω πως οι ακροατές αναγνωρίζουν και σέβονται και εκείνοι με την σειρά τους αυτού του είδους τους μουσικούς, αφού οι Έλληνες, ως ακροατήριο, ούτε χαζοί είναι αλλά ούτε και άβουλα όντα.  

Πώς βλέπεις την πορεία του έντεχνου τραγουδιού; Υπάρχει ποιοτικό και μη ποιοτικό τραγούδι;
Πιστεύω πως ήδη έχει δοθεί περισσότερη σημασία στο έντεχνο τραγούδι, σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια, και θα δοθεί και ακόμη περισσότερη, αφού έχουμε όλοι μας ανάγκη περισσότερο από ποτέ στίχους με νόημα, μουσική που να μας εμπνέει, να μας δημιουργεί θετικά συναισθήματα και διάθεση για ζωή και δημιουργία. Φυσικά και υπάρχει ποιοτικό και μη τραγούδι, και η διαφορά δεν έγκειται στην κατηγοριοποίησή τους (π.χ. τραγούδια έντεχνα, λαϊκά κτλ) αλλά στην προσοχή που έχει δοθεί στον στίχο, στην μουσική, στην ενορχήστρωση, η οποία πηγάζει από τον σεβασμό στον ακροατή. Υπάρχουν τραγούδια που θέλουν να λέγονται «έντεχνα», στα οποία ο στίχος είναι ακαταλαβίστικος και η μουσική βαρετή και μονότονη. Δεν θεωρώ ένα τέτοιο τραγούδι ποιοτικό (ούτε και έντεχνο, στην ουσία), ενώ θεωρώ ποιοτικό ένα τραγούδι «σκυλάδικο» στο οποίο οι στίχοι έχουν ένα νόημα και η μουσική είναι ευχάριστη και καλοδουλεμένη (αν και αυτές οι περιπτώσεις είναι δυστυχώς σπάνιες). Τα πάντα είναι σχετικά, αλλά ευτυχώς οι ακροατές όλο και περισσότερο ασχολούνται με την μουσική και καταλαβαίνουν όλο και περισσότερο τα κακοφτιαγμένα και πρόχειρα τραγούδια κατανάλωσης. Υπάρχει μια τάση στροφής προς την ποιότητα και το τραγούδι που δημιουργείται «με τέχνη» πιστεύω πως θα επικρατήσει…

Με ποια μεγάλα ονόματα του χώρου σου θα ήθελες να συνεργαστείς και γιατί;
Υπάρχουν πάρα πολλοί αξιόλογοι συνθέτες, τραγουδιστές, στιχουργοί, μουσικοί, με τους οποίους θα ήθελα να συνεργαστώ. Πάντα παίρνεις πράγματα με την συνεργασία με αξιόλογους καλλιτέχνες, και πάντα σου δίνεται έτσι η δυνατότητα να δώσεις και στον κόσμο περισσότερα πράγματα! Μόνο τότε μπορείς να αξιοποιήσεις τις δυνατότητές σου, όταν έχεις την ευκαιρία να δώσεις έμπρακτα τον καλύτερο εαυτό σου σε μία συναυλία ή σε μία ηχογράφηση– και αυτό εξαρτάται όχι μόνο από εσένα, αλλά και από τους ανθρώπους με τους οποίους συνεργάζεσαι, αλλά και από τον τεχνικό εξοπλισμό που διαθέτεις, ή που σου διαθέτουν. Δεν έχω κάποιο συγκεκριμένο πρότυπο στο μυαλό μου, γιατί πολλές φορές τα φαινόμενα απατούν – υπήρχαν άτομα που ενώ είναι μεγάλοι καλλιτέχνες και τους θαύμαζα, όταν τους γνώρισα και προσωπικά έμεινα άφωνη με την συμπεριφορά και τον κακό τους χαρακτήρα. Από τους τραγουδιστές πάντως που ξεχωρίζω, χωρίς να τους γνωρίζω προσωπικά, είναι η Αλεξίου, ο Κότσιρας, ο Ορφέας Περίδης, ο Νταλάρας, ο Φραγκούλης, η Βιτάλη, η Τσαλιγοπούλου, ο Μπάσης κλπ.

Έχεις απογοητευτεί πολλές φορές στη ζωή σου, σε σχέση με τη μουσική; Πως αντιδράς σε τέτοιες περιπτώσεις;
Δεν μπορώ να πω ότι έχω απογοητευτεί ιδιαίτερα. Ίσως γιατί έχω αποδεχθεί ότι στην ανθρώπινη φύση, όταν μείνει μάλιστα και ακαλλιέργητη, υπάρχουν συχνά ποικίλα αρνητικά συναισθήματα, όπως φθόνος, αρνητισμός, κακία, αδιαφορία, ιδιοτέλεια, που φυσικά θα εκδηλωθούν απέναντι στον οποιονδήποτε και δεν είναι κάτι για το οποίο φταίω εγώ, ώστε να στενοχωρηθώ ή να αποθαρρυνθώ. Η αντίδρασή μου είναι να αποφεύγω απλά αυτούς τους ανθρώπους. Δεν συμβιβάζομαι με την κακή συμπεριφορά τους και δεν την αποδέχομαι για κανένα λόγο, γιατί πιστεύω ότι η αξιοπρέπεια και η προσωπική εργασία, δίνουν στον καλλιτέχνη πολύ σημαντικότερα πλεονεκτήματα. Ευτυχώς υπάρχουν και πολλοί άλλοι άνθρωποι, οι οποίοι λειτουργούν θετικά στην ζωή τους και με τους οποίους μπορώ να συνεργαστώ άνετα. Το κύριο πρόβλημα στην μουσική, που συχνά σκέφτομαι, είναι αυτό που ανέφερα προηγουμένως, για τα playlists στο ραδιόφωνο και για τους δόλιους τρόπους που προσπαθούν κάποιοι να σε παραμερίσουν από τα μουσικά δρώμενα. Δεν είμαι όμως από τους ανθρώπους που το βάζουν κάτω.

Ποια είναι η γνώμη σου για το διαδίκτυο σε σχέση με το τραγούδι; Πιστεύεις πως οι νέες τεχνολογίες βοηθάνε τους καλλιτέχνες;
Σίγουρα βοηθάνε, γιατί είναι πολύ πιο εύκολο στην μουσική να ταξιδέψει και να δοκιμαστεί στην πράξη, σε σχέση με το αν αγγίζει τους ακροατές ή όχι, όταν μάλιστα οι υπόλοιποι χώροι είναι τόσο ελεγχόμενοι. Από την άλλη δημιουργείται ένα θέμα με τις δισκογραφικές εταιρείες, αφού η «αρνητική» πλευρά της τεχνολογίας είναι ότι πολλοί κατεβάζουν τραγούδια μέσω ίντερνετ, με αποτέλεσμα η πώληση των cds στα δισκοπωλεία να έχει μειωθεί κατακόρυφα. Σε σχέση όμως με τα πλεονεκτήματα που προσφέρει, δεν το θεωρώ τόσο μεγάλο πρόβλημα, άλλωστε πάντα υπάρχει το ρομαντικό φιλόμουσο κοινό που θέλει να έχει στα χέρια του και τον υλικό φορέα, με το εξώφυλλο, το ένθετο κλπ. Ίσως είναι και μια αφορμή να προβληματιστούν και οι δισκογραφικές εταιρείες, που για χάρη του κέρδους χτύπησαν κάποιες φορές την μουσική τόσο αλύπητα.

Ένας στίχος από ένα τραγούδι παλιό ή καινούργιο, που έχεις πάντα μέσα σου και σε αντιπροσωπεύει σαν άνθρωπο;
«Όταν κοιτάς από ψηλά, μοιάζει ο κόσμος ζωγραφιά, μα εσύ τον πήρες σοβαρά» - από το «αεροπλάνο» του Χατζή. Όταν είχα ανεβεί για πρώτη φορά σε αεροπλάνο, παιδί ακόμα, πριν ακούσω το συγκεκριμένο τραγούδι, είχα κάνει ακριβώς τις ίδιες σκέψεις. Όταν αργότερα άκουσα το τραγούδι εντυπωσιάστηκα πολύ και φυσικά έγινε ένα από τα αγαπημένα μου, γιατί αποτελεί ολόκληρη φιλοσοφία ζωής.

Πως βλέπεις τα μουσικά ριάλιτυ; Προσφέρουν κάτι στους νέους καλλιτέχνες;
Τις περισσότερες φορές δεν προσφέρουν. Απλώς εκμεταλλεύονται την επιθυμία των παιδιών για προβολή και τους γελοιοποιούν με διάφορους τρόπους στην κάμερα (με το ντύσιμο, με τα προσβλητικά σχόλια των ανίδεων που έγιναν ξαφνικά «κριτές» κλπ) και στην συνέχεια, αφού τους απομυζήσουν από τα κέρδη που θα έχουν μετά την λήξη των ριάλιτυ, βάσει των μεταξύ τους συμβολαίων, τους «πετάνε». Υπάρχουν όμως και πολλές περιπτώσεις που τα ριάλιτυ ωφέλησαν τραγουδιστές, όπως π.χ οι Πετρέλης, Νίνο, Καραφώτης, Καλομοίρα κλπ. Τα πάντα κρίνονται κατά περίπτωση. Εγώ προσωπικά δεν επέλεξα αυτή την λύση, παρόλο που μου προτάθηκε σε κάποια φάση, γιατί δεν με εξέφραζε καθόλου αυτός ο τρόπος. Δεν κατακρίνω όμως και τα παιδιά που αποφασίζουν να ακολουθήσουν αυτή την λύση, γιατί όλοι έχουν δικαίωμα να κυνηγήσουν το όνειρο έτσι όπως πιστεύουν ότι θα βοηθήσει τους ίδιους. Άλλωστε για κάποιους και η πρόσκαιρη δόξα είναι καλύτερη από το τίποτα.

Παράλληλα με τις ζωντανές εμφανίσεις σου ετοιμάζεις και νέα δισκογραφική δουλειά;
Μόλις ολοκλήρωσα την δεύτερη δισκογραφική μου δουλειά, με τραγούδια του αξιόλογου συνθέτη Γιάννη Νικολάου, που θα κυκλοφορήσει στις αρχές του 2011. Θα αρχίσουμε να τα παρουσιάζουμε από τον Γενάρη ήδη, σε μια σειρά κοινών εμφανίσεων που θα κάνουμε στην Αθήνα.

Πως φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε δέκα χρόνια;
Δεν τον φαντάζομαι! Ποτέ δεν μου αρέσει να σκέφτομαι το μέλλον, γιατί με φοβίζει. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι να έχουν υγεία τα αγαπημένα μου πρόσωπα και εγώ. Από εκεί και πέρα, όλα γίνονται, και τίποτα άλλο δεν με τρομάζει.

Πλησιάζουν οι γιορτές. Ποια ήταν τα ομορφότερα Χριστούγεννα για σένα και γιατί;
Τα ομορφότερα Χριστούγεννα τα περνούσα με τους γονείς μου και την αδελφή μου όταν πήγαινα στο σχολείο –μαζευόμαστε στο σπίτι όλοι μαζί, μιλούσαμε, γελούσαμε, φτιάχναμε διάφορες Χριστουγεννιάτικες κατασκευές, τραγουδούσαμε – σε μια μοναδική ατμόσφαιρα που δημιουργούσαν οι γονείς μου με την μεγάλη αγάπη και προσοχή που πάντοτε μας έδειχναν.

Συνέντευξη: Μίλτος Γήτας
(9/12/2010)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου